به عقیده بنده اگر امروز قرار است معایب و مشکلات صنعت خودرو کشور را اصلاح کنیم و به سمت توسعه و پیشرفت در خودروسازی حرکت کنیم نباید از نو پیچ و چرخ را اختراع کنیم. در واقع باید به سراغ خودروسازی‌های بزرگ برویم؛ کاری که در دهه اخیر انجام شد و با شرکت‌های «نیسان»، «کیا» و «سوزوکی» همکاری کردیم. در نتیجه این همکاری‌ها خودروهایی مناسب و با کیفیت تولید شد که البته به دلیل مسائل سیاسی موجود در کشور، هزینه‌های گزافی هم برای راه‌اندازی این خط‌های تولید پرداخت کردیم.
صنعت خودروسازی و قطعه سازی ترکیه در گذشته چه وضعیتی داشت؟ آیا اساسا ترکیه دارای صنعت خودروسازی بود؟ امروز اما می‌بینیم که ترکیه چقدر پیشرفت کرده است و ما به دلیل مسائل سیاسی موجود در کشور عقب مانده ایم؛ بیش از ۲۰ سال از خودروسازی دنیا عقب هستیم.
ما قبل از انقلاب خودروسازی بزرگی داشتیم و خودروهای متفاوتی از جمله شورلت، بیوک، کادیلاک، بنز و جیپ تولید می‌کردیم. در آن زمان رتبه ما در خاورمیانه و منطقه اول بود اما متاسفانه سرانجام این فعالیت‌ها به علت مشکلات و مسائل سیاسی و اقتصادی کشور متوقف شد و نتوانستیم راه خود را به خوبی ادامه دهیم.
آخرین تلاش‌های ما مشارکت با خودروسازی سیتروئن بود و در حالی که زیرساخت‌های بسیاری برای این همکاری فراهم شده بود اما باز هم به علت مشکلات سیاسی کشور، توسط خودروسازی سیتروین به حال خود ماندیم.
یکی از مشکلات عمده امروز کشور، عقب‌افتادگی تکنولوژی و دانش فنی است که نیاز جدی به نوسازی و به روزرسانی دارند و اگر در این زمینه به روز شویم، امکان رقابت داریم. علاوه‌بر این دسترسی به مواد اولیه و انتقال پول موضوعات مهم دیگری هستند که درنتیجه آن تولید خودروهای ما با قیمت‌های مناسب‌تری انجام می‌شود؛ برای رسیدن به این مهم راهی نداریم جز اینکه سراغ مشارکت با خودروسازهای بزرگ دنیا برویم، آن زمان است که می‌توانیم تولید داخلی را تقویت کرده و خودرویی تولید کنیم که استانداردهای لازم برای صادرات را دارا باشد.
مساله مهم دیگری که می‌توان به آن اشاره کرد اصلاح ساختار خودروسازی کشور است؛ به طور مثال هزینه‌های سربار منابع انسانی که با تغییر هر مدیر به صنعت خودروسازی کشور وارد و تحمیل می‌شود، برای صنعت قطعه سازی و خودروسازی کشور سنگین تمام می شود. در گزارشی از شرکت هیوندا که مربوط به سال ۲۰۱۶ آمده است شرکت هیوندا با ۶۳ هزار نفر نیروی انسانی موفق به تولید چهار میلیون و ۷۰۰ هزار دستگاه خودرو برای صادرات به آمریکا و اروپا شده است و این در حالی است که تولید خودرو در خودروسازی داخلی ما مانند سایپا و ایران‌خودرو با حدود همین تعداد نیروی انسانی به یک میلیون دستگاه هم نمی‌رسد.
از پیامدهای عدم مدیریت صحیح، تحمیل نیروهای انسانی به بخش خودروسازی کشور، عدم توان رقابتی و کاهش تیراژ تولید در رقابت با دیگر خودروسازان رقیب منطقه‌ای و خارجی است.
باید دولت اجازه دهد که صنعت خودروسازی توسط بخش خصوصی مدیریت و اداره شود، چراکه در این صورت قطعا شرایط خودروسازی کشور تغییر پیدا می‌کند. همچنین نقش وزارت صمت این است که بستر لازم برای دسترسی قطعه‌سازان به مواد اولیه و عوامل تولید مناسب را فراهم کند. متاسفانه قیمت گاز برای صنایع از هر مترمکعب ۱۰۰ تومان به ۷۰۰ تومان افزایش پیدا کرد و به دنبال آن هزینه آب و برق، حامل‌های انرژی، حمل و نقل، مواد اولیه از جمله فولاد و مواد پتروشیمی که وابسته به حامل‌های انرژی هستند، افزایش پیدا کرد و درنتیجه این مسائل رقابت و توان تولید صنعت قطعه سازی و بعد از آن خودروسازی کشور خود به خود دشوار می‌شود.
علیرضا خلیلی- عضو هیات مدیره انجمن تخصصی صنایع همگن نیرو محرکه و قطعه سازان خودرو کشور