[1]
در این راستا خودروسازهای بزرگ دنیا، برنامه‌های جسورانه خود را برای توسعه بازار خودروهای الکتریکی اعلام کرده‌اند، به‌طوری که تولید جهانی خودروهای برقی تا سال ۲۰۳۰ به عدد ۳۵ میلیون دستگاه خواهد رسید.
[2]
براساس شکل (۱)، سال ۲۰۱۷ نقطه عطف تولید خودرو برقی در دنیا به شمار می آید، به طوری که از این سال تعداد زیادی از خودروسازان برتر در سراسر جهان، سرمایه گذاری‌های قابل توجهی را در حوزه تولید خودروهای الکتریکی برنامه‌ریزی کرده‌اند.
فضای رقابتی برای افزایش سهم بازار و کاهش هزینه‌های عملیاتی، روز به روز فضا را برای شرکت های بزرگ جامانده سخت‌تر می‌کند. کاهش هزینه‌های باتری و به تبع آن خودروهای الکتریکی، استقبال مردم از آنها را نیز روز به روز افزایش داده و بر دغدغه دولت‌ها برای تامین زیرساخت‌های لازم می‌افزاید.
نکته قابل توجه آن است که طبق برنامه های اعلامی خودروسازان بزرگ جهان، شرکت‌های بزرگ و موفق آلمانی از جمله بی. ام. دبیلیو، مرسدس بنز، فولکس واگن و همچنین شرکت های بزرگ ژاپنی، کره ای و فرانسه ای از جمله هیوندا، کیا، تویوتا، رنو و غیره نیز که همچنان سکانداران حوزه فروش خودروهای غیرالکتریکی و دیزلی هستند، در کنار سکانداران فروش خودروهای الکتریکی از جمله BYD و تسلا، برنامه های سرمایه گذاری ویژه ای برای توسعه ظرفیت‌های تولید خودروهای برقی پیش بینی کرده‌اند. این سرمایه‌گذاری‌ها با هدف حفظ سهم بازار و مدیریت تغییر پارادایم نوظهور شکل گرفته انجام شده است.
نکات کلیدی
عدم توجه به رشد و گسترش بازار خودروهای الکتریکی در دنیا، علاوه بر حذف فرصت های توسعه بازار این خودروها، بدون شک سهم بازار خودروهای احتراقی را نیز در آینده نزدیک از بین خواهد برد. از این رو حفظ توان رقابتی صنایع خودروسازی دنیا بدون شک نیازمند تدوین راهبردهای مناسب و برنامه عملیاتی دقیق خواهد بود که اهم محورهای آن به شرح ذیل قابل بررسی است:
تحقیق و توسعه: خودروسازها باید در تحقیق و توسعه فناوری‌های حمل و نقل برقی شامل بهبود عملکرد باتری‌ها، بهبود زیرساخت‌های شارژ و توسعه فناوری‌های مرتبط سرمایه‌گذاری نموده و نوآوری‌های جدید را به ارمغان بیاورند.
همکاری با شرکت‌های موفق: یکی از میانبرهای کسب مزیت های رقابتی در صنعت تولید خودروهای برقی، همکاری و تعامل با شرکت‌های موفق در این حوزه و بهره گیری از تجربیات و دانش آن‌هاست که می تواند از طریق تولید مشترک محصولات و قطعات انجام شود.
ایجاد شبکه‌های دانشی: خودروسازان باید شبکه‌های دانشی را با سایر شرکت‌ها، دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی ایجاد کنند. این شبکه‌ها می‌توانند به اشتراک‌گذاری دانش و تجربیات، تبادل ایده‌ها، همکاری در تحقیقات و توسعه فناوری‌های حمل و نقل برقی را تسهیل کنند.
استفاده از سرریزهای دانشی: خودروسازان باید از سرریزهای دانشی موجود در شبکه‌ها و سازمان‌های مرتبط استفاده کنند. این شامل تبادل دانش، اطلاعات و تجربیات با سایر صنایع و سازمان‌ها و استفاده از نتایج تحقیقات قبلی و دانش موجود است.
نقش واسطه‌گران دانشی: خودروسازان باید در قالب همکاری با واسطه‌گران دانشی، مانند شرکت‌های مشاوره و مهندسی، به بهبود دانش و فناوری خود در حوزه ساخت، نوآوری و تعمیر و نگهداری خودروهای برقی بپردازند. این واسطه‌گران می‌توانند در تحقیق و توسعه، طراحی و بهینه‌سازی فرآیندها، ارتقای فناوری و بهبود عملکرد کمک کنند.
حمایت از شرکت‌های کوچک و متوسط نوپای دانش بنیان: خودروسازان باید با ایجاد برنامه‌های حمایتی و همکاری با شرکت‌های نوپای دانش بنیان، از نوآوری‌ها و فناوری‌های جدید آنها بهره‌برداری کنند و و زمینه رشد و توسعه آنها را مهیا کنند.
همکاری با دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها: خودروسازان باید با برقراری همکاری‌های فعال و مستمر با دانشگاه‌ها و پژوهشگاه‌ها، از دانش و تحقیقات این مراکز بهره‌برداری کنند. این همکاری‌ها می‌تواند شامل انجام پروژه‌های تحقیقاتی مشترک، تبادل نیروی انسانی و دانشجویان، ایجاد شبکه‌های همکاری و انتقال دانش و فناوری باشد.
هم افزایی ظرفیت‌های داخلی و نخبگانی درون کشور: خودروسازان باید به‌منظور توسعه ظرفیت‌های داخلی و بهره‌گیری از ظرفیت نخبگان درون کشور اقدام کنند که شامل ارتقای مهارت‌های کارکنان، آموزش و پرورش نیروی انسانی متخصص، ایجاد برنامه‌های توسعه فنی و علمی داخلی و ایجاد شرایط اشتغال برای نخبگان و متخصصان درون کشور است.
نویسنده: اکبر محمدی، پژوهشگر موسسه مطالعات و پژوهش های بازرگانی